Ineens was ik weer op de camping. Ik sliep op een andere plek, had een ander vrouwtje, een ander baasje die ook druk was met een andere hond. Kortom mijn wereld stond weer op z´n kop. En nou moeten jullie weten dat ik in de tussentijd ook al verhuisd ben. Mijn echte vrouwtje had haar oog laten vallen op een huisje zei ze. Ze vertelde er niet bij dat ik wat trappen op moet. Maar trouw als ik ben, ben ik meegegaan, heb me weer aangepast en zoek steeds meer m´n rust. Tsja, dat heb ik nou gewoon nodig op m´n ouwe dag. Jaha, het is al bijna 11 jaar geleden dat ik m´n vrouwtje gevonden heb. Maar goed, terug naar de camping, of ook weer niet, want na een tijdje kwam ze me weer halen. En ik was helemaal blij verrast want Oma was erbij. En die had ik sinds vorig jaar , toen we in mei uit Nederland weggingen, niet meer gezien. Dat was dus wel ff een feestje. Iedereen weer bij elkaar, dat is leuk.

Nou toen gingen we weer naar het nieuwe huisje, en ik was wel benieuwd of onze andere nieuwe huisgenoot, Krummel er nog zou zijn. En ja hoor, die kwam weer gezellig binnen wandelen. Iedereen weer op het honk en mijn vrouwtje kennende zou er nog wel weer wat gaan gebeuren. Maar het was heel rustig, we zaten veel op het nieuwe balkon, Oma lekker lezen, vrouwtje ook af en toe. Soms was ze even weg, en dan kwam ze weer met lekker eten en zo terug. Helemaal goed. Maar op een avond, dacht ik ja hoor, het gaat weer gebeuren. Dat zwarte geval met wieltjes stond in de kamer, ze was aan het rommelen, maar de volgende dag eenmaal in de auto, stopte ze niet bij de camping... Okee, waar gaan we nu heen....Weet je wat, ik ga lekker slapen op de achterbank. Ik merk het wel! Gelukkig kan ik geen kaart lezen, weet ik niets van de wereld, behalve van de mijne en ja hoor, ineens ben ik ergens...ondertussen wel even misselijk geweest. Weet je, ik kan gewoon niet tegen die bochtjes en dat gehobbel. Nou ja ontbijtje er uit, vrouwtje maakt het schoon, snapt ook dat het gebeurt, ik krijg niet op m´n donder, wel een beetje water en een aai over m´n bol, nou dan hou ik het wel weer even vol. Bestemming bereikt...zegt ze....nou je gelooft het niet, maar het is een andere camping. Wat nu dan???

Okee, ik weet het, iedereen heeft zo z´n rituelen. Dus de koffers uit de auto, naar het huisje, ik moest aan de riem en bij Oma blijven. En vrouwtje maar sjouwen met al die spullen die ze altijd weer mee slepen, oh ook voor mij zei ze. Mij hoor je niet klagen! Nou, tsja wat doe ik dan...ik leg me er bij neer. Op m´n kussen, bij Oma, want vrouwtje was er alweer vandoor met de auto. Toen ze terug kwam had ze lekkere hapjes bij zich. Moe van de reis, gingen we vroeg naar bed. Oma op de slaapkamer en vrouwtje op de bank in de woonkamer, ik kon dus lekker dichtbij haar liggen.

Nou elke dag gingen ze op pad, mij geruststellend toesprekend dat ze weer terug zouden komen. Tsja dat moet je dan maar geloven hé, en er het beste van hopen. Dus ik weer lekker slapen en zij tochtjes maken. Ik vond het wel best hoor dat ik niet elke keer de auto in en uit hoef, dat gaat allemaal niet zo makkelijk meer op mijn oude dag. Ik zal vrouwtje vragen of ze wat foto´s laat zien van de uitstapjes.

En toen was er een dag dat ze maar heel even weg waren, ijsje eten zeiden ze, en daarna bleef Oma lekker de hele middag bij me en tsja vrouwtje ging weer op pad. Het was beter dat ik niet meeging, want dan schoot het niet op, ja, dat zegt ze echt...

De dag daarna was het weer gedaan met de rust, alles werd weer ingepakt, ik mocht weer op de achterbank (zonder eten) en daar gingen we weer. Naar de Algarve hoorde ik vrouwtje zeggen. Klinkt niet als camping, dus ik vreesde met grote vrezen. Na wat tussenstops met wat slokjes water, wel nodig hoor met die warmte in de auto, kwamen we ergens aan. Na een tijdje met Oma in de hal van een flatgebouw te hebben gezeten, kwam vrouwtje weer terug. We moesten met de lift naar boven, er werd iemand gebeld, en uiteindelijk kreeg ze de deur open en konden we naar binnen.

Nou het gebruikelijke ritueel weer, plekje en eten voor mij, Oma legt haar spulletjes in de kast, vrouwtje rommelt wat en toen gingen ze zich omkleden, want het was tijd voor het zwembad. En ik maar denken, oh nee, neem mij niet mee, ik blijf hier, geen waterballet voor mij...Gelukkig, mocht ik binnen blijven. Oma liet de deur van het balkon op een kiertje, dus mooi, ik kon ook naar buiten. Later hoorde ik dat dat niet de bedoeling was, omdat Oma bang was dat ik van het balkon af zou vallen... Tuurlijk niet... Nou ze kwamen mopperend terug, geen zwembad of zoiets.

Een dag of 2 later, ja hoor, daar gingen we weer. En pff wat was het warm, maar gelukkig kreeg ik elk uur een slokje water en ik hield het vol. Toen kwamen we ergens met heel veel honden, op afstand gelukkig, tsja die begrijpen die COVID regels wel. Ik kon weer lekker buiten lopen en liggen en de dames waren heel blij dat ze nu wel naar het zwembad konden. ´s Avonds nog even lekker buiten gezeten en de volgende ochtend deed het vrouwtje iets in m´n eten, ja ho ff, dat eet ik zomaar niet....maar ja hoor, ze heeft het voor elkaar gekregen..iets tegen misselijkheid zei ze. Nou dat heeft geholpen, het schijnt dat we het laatste uur een enorme slingerweg hebben gereden en ik was in diepe slaap, niks van gemerkt en ook niet misselijk.

Eenmaal weer thuis, kwam katje Krummel ook weer aanlopen. Zo leuk dat die gebleven is.

Dag allemaal, lik van Fifi